Ik las afgelopen weekend een mooi verhaal op LinkedIn, van een man, die ondanks alle negatieve reacties, heeft vastgehouden aan zijn droom. Die negatieve reacties, of eigenlijk oordelen, kwamen van mensen die hem zouden kunnen helpen. In plaats daarvan gaven ze hem hun oordeel, namelijk dat zijn ambitie te hoog gegrepen was, dat het hem nooit zou lukken. Ik vind het heel bijzonder, dat hij ondanks dat heeft volgehouden en zijn droom waar heeft weten te maken.

Wat is dat toch, dat oordeel, dat mensen zo vaak uitspreken naar jongeren (of in dit geval nieuwkomers)? We zouden mensen kunnen vragen wat ze nodig hebben om hun ambitie(s) waar te maken. In plaats daarvan geven we ons oordeel. Maar waarom eigenlijk? Zijn het zorgen? Is het jaloezie? Of proberen we mensen te beschermen tegen een teleurstelling? Een teleurstelling die er helemaal niet hoeft te komen. Want stel je voor dat het wel lukt!

En als er wel teleurstelling is, omdat iets te hoog gegrepen bleek, wat dan nog? Is dat iets ergs? In mijn ogen niet: beter geprobeerd en niet gelukt, dan nooit geprobeerd, is mijn instelling.

Gelukkig heeft de man in dit verhaal, de oordelen naast zich neergelegd en niet opgegeven. Maar dat gaat vaak anders! Jongeren die denken dat de leerkrachten het vast beter weten. Jongeren die denken dat hun ouders, voogd of mentor vast gelijk hebben. Ze hebben immers meer levenswijsheid en weten (in de ogen van deze jongeren) beter hoe de wereld werkt. Jongeren die denken dat het verstandig is, om te luisteren naar de mensen die voor ze zorgen of zorgen voor hun opleiding en dus hun oordeel aannemen en hun ambitie of droom verruilen voor iets waarvan een ander zegt dat het een beter idee is. Groot is de teleurstelling als ze later ontdekken, dat er meer mogelijk was geweest. Als ze hadden geweten, dat ze ondanks het oordeel van belangrijke mensen in hun leven, anders hadden kunnen kiezen. Als ze gedurfd hadden, tegen het oordeel van de leerkracht of ouder/verzorger in te gaan. Die teleurstelling is een stuk erger, kan ik je vertellen.

Wat zou het mooi zijn, als we ons oordeel voor ons konden houden en jongeren zouden vragen wat ze nodig hebben om hun droom/ambitie te bereiken! Wat zou het mooi zijn als we jongeren daarin onvoorwaardelijk ondersteunen en ze helpen waar dat nodig is. Wat zou het mooi zijn, dat we onze “zie je wel” zouden inslikken en in plaats daarvan jongeren zouden opvangen als het niet lukt en ze helpen met het opstellen van een plan B. Stel je eens voor, dat veel meer jongeren zouden slagen in het bereiken van hun droom en een mooie toekomst tegemoet gaan, ook al is het niet altijd makkelijk! Wat zou ik dat alle jongeren graag gunnen!

Ik zou alle jongeren graag een kans geven om hun ambitie na te streven. Dan is het nodig, dat we onze (goedbedoelde) oordelen voor ons houden, ook al betekent dit dat jongeren misschien fouten maken. Daar leer je van, toch? Daarom: een oordeel maakt meer kapot dan je lief is!

 

Training oordeelloos coachen nodig? Klik hier voor meer informatie!